Ik ben met haar meegelopen. Ze vertelde dat ze foto's van de lokale fietsdriedaagse wilde bekijken. Haar vriend had daar aan meegedaan. Het evenement was in beeld gebracht door een fotograaf en die had een serie foto's gemaakt, die via internet beschikbaar werden gesteld.
Ik roep: "U kunt zo aan de gang op een van de computers van de bibliotheek!"
O, het blijkt dat niet alle computers opgestart klaar staan. Daarom maar even op een prettige plek een pc opgestart om met haar mee te kijken.
Intussen heb ik even gelegenheid om te bedenken waar ik de bedoelde foto's kan vinden, want daar heeft ze geen idee van. Dat blijkt ook niet zo heel ingewikkeld, we hebben al snel de juiste site te pakken.
Inmiddels heb ik ook laten vallen dat een cursus Klik & Tik wel iets voor haar is. Ze kijkt me open, maar ook met een blik van onbegrip aan: "ik kan niet zo goed leren, het ging niet zo goed op school...".
Ik geef niet op en vertel haar dat er nieuwe mogelijkheden en andere leervormen beschikbaar zijn en ik mag haar een flyer meegeven.
Maar nu het bedoelde foto-album bekijken. Ze kan niet met de muis overweg - ik geef mijn pogingen om op dat gebied iets over te brengen snel op. Ik besluit vervolgens direct om geen tijd te besteden om haar iets uit te leggen over hoe ze printer zou kunnen gebruiken.
En ze wilde nou juist zo graag de foto's van haar vriend uitgeprint meenemen. Ik heb het hele album met haar doorgescrold en twee foto's gevonden, die uitgeprint en het gesprek afgebroken. Zij vond het wel heel prettig om geholpen te worden en van haar hoefde er nog geen eind aan het contact te komen, maar ik had een afspraak staan.
Twee uur later kwam ze nogmaals langs, want er moesten nog meer foto's zijn van de bewuste persoon. Ze vroeg naar mij en zeker ook omdat ik van de geschetste voorgeschiedenis op de hoogte was, heb ik nog een keer de handschoen opgenomen en met haar het hele album doorgescrold en zowaar nog een foto gevonden.
We zitten als maatschappij en ook als bibliotheekorganisatie in een ontwikkeling waarin doelmatigheid en resultaatgerichtheid een belangrijke rol speelt. Ook ik maak daar onderdeel van uit en met die pet op is het niet logisch dat ik deze mevrouw te woord sta en daar (veel) tijd in investeer.
In tegenstelling tot deze constatering wil ik deze mevrouw graag meenemen in bijvoorbeeld een Klik & Tik-cursus. Maar dan zal ik haar vertrouwen moeten zien te winnen. Ik moet eerst haar hart zien te raken, dan pas kunnen we zinvol aan het werk en resultaten bereiken.
Mensen lopen vooral stuk op de financieel-economische wetmatigheden die onze westerse beschaving kenmerken. Vervolgens gaan we vanuit beheersbaarheidsoogpunt de problematiek in vakjes stoppen en daar bijbehorende plannen van aanpak bij bedenken. Maar mensen willen niet in vakjes zitten, ze willen geen etiket opgeplakt krijgen, ze willen niet op een probleemgebied geïnventariseerd worden en met een deeloplossing naar huis gestuurd.
Daar kan ik nog veel meer over zeggen en aan toevoegen, maar ik laat nu even bij deze ene link - omdat we met de genoemde film aan de slag willen:
https://www.leerzelfonline.nl/actueel/67/geslaagde-bijeenkomst-over-de-gevolgen-van-overheidsdigitalisering.html
Als we in staat zijn om echt te luisteren, echt contact te leggen en niet vanuit etiketten (bijvoorbeeld laaggeletterd of digibeet) te redeneren, kunnen we verbindingen leggen met en tussen mensen. En dan zullen we zeker resultaten boeken.
Ondertussen ben ik voortdurend aan het schakelen om de verbinding te leggen met mensen die geholpen willen worden of dat mogelijk nog niet willen, maar waarbij wel zelfstandigheid/weerbaarheid vergroot zou kunnen worden als ze dat wel zouden willen. En daarbij hoop ik dat ik de verbinding met de organisatorische financieel-economische rendementsdenken niet (geheel) uit het oog verlies.
