We hebben net de maand van de geschiedenis achter ons gelaten. Ik heb genoten van het boekje van Fidan Ekiz en haar oproep om het 'radicale midden' en de nuance op te zoeken.
Ze roept op om het gesprek aan te gaan, maar met minder hardheid en hufterigheid dan nu. Niet de schreeuwers het openbare debat laten domineren en daarmee het grote gebrek aan verbondenheid onderstrepen. Integendeel: de normaliteit zou opgeëist moeten worden, de ratio van Nederland, de kalmte en de nuance.
Ik herken daar veel in. Ze schrijft prachtig over haar eigen levensgeschiedenis en belevenissen en legt zo een aantal lagen bloot. Ze vraagt daarbij om meer begrip dan tegenwoordig in veel discussies en debatten getoond wordt.
Zou het lukken om met empathie en nuance de strijd aan te gaan tegen stellingenoorlogen en de snelle winst die een simpele quote oplevert? Er zijn nog niet zoveel politici die volop hier op in durven zetten en daarmee gewicht in de schaal weten te leggen.
In de campagne Nederland leest lijkt in de opzet meer aandacht voor debat en stellingen dan voor de manier waarop het gesprek met elkaar gevoerd wordt. En is aandacht voor gesprekstechnieken, voor het kweken van begrip, voor empathie, voor doorvragen en luisteren van elkaar niet ontzettend belangrijk? Juist ook in deze tijd? Gaat het dan ook niet om je echt verplaatsen in een ander, begrijpen wat die ander beweegt, waarom die ander met bepaalde gedachten en overwegingen rondloopt? Het gaat om meer dan alleen focussen op het eindresultaat van een stemming (ja of nee). En ook dat het in politiek en democratie niet alleen gaat om de winst en wie er gewonnen heeft, maar ook om begrip en rekening houden met elkaar.
Komt dat voldoende tot zijn recht de komende maand?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten