Contact onderhouden – bespreking digitale uitdaging 2

Twee weken geleden vroeg ik naar veranderingen in de manieren van contact onderhouden in deze periode.

Een belangrijk element in welk online contact dan ook is de kwaliteit van de verbinding. Beeld-/videobellen vergt veel data-verkeer en als je dan in een omgeving woont met veel kerkdorpen en uitgestrekt platteland daartussen, dan is het voor velen direct al duidelijk: niet aan beginnen. Dat is vragen om problemen. Als je weet dat een YouTube-filmpje kijken al tergend langzaam gaat of niet lukt, dan ga je niet zo gauw gebruik maken van beeldbellen. De hoop is dan gevestigd op het verder uitrollen van een glasvezelkabelnetwerk en een aansluiting daarop voor een betaalbare prijs.

Een ander aspect dat een belangrijke rol speelt en ook zonder een slechte verbinding speelt: de kwaliteit van video-bellen is niet altijd gegarandeerd. Soms valt de verbinding even weg, het geluid hapert en/of vervormt, het beeld staat even stil en brokkelt uiteen. Het scherm wordt zwart, er wordt gepauzeerd, er wordt naarstig getracht de verbinding weer tot stand te brengen. Als dat niet vanzelf lukt kun je het alsnog opnieuw proberen. Liefst niet allebei tegelijk. Door de enorme toename van het gebruik van deze applicaties hebben we daar allemaal mee te maken.
Als je niet zoveel ervaring hebt met deze communicatievormen – en mogelijk al blij bent dat gewoon bellen gewoon goed gaat – dan hoef je niet zo nodig te experimenteren. Dan heb je daar geen zin in en elke hapering en storing wordt een onprettig intermezzo, waarbij de gedachte ook gemakkelijk kan postvatten dat je misschien iets verkeerd doet. Waarom zou je dat opzoeken? Alles hoeft toch niet wat kan? En omdat je het nog niet probeerde, weet je ook niet wat je laat liggen.
En zaken die je niet regelmatig doet, dat voeg je uiteindelijk niet snel en gemakkelijk aan je gedragspatroon toe.
Ik denk dat deze (gezonde?) terughoudendheid er mede voor zorgt dat het nog lang niet gemeengoed is om hier de mogelijkheden uit te halen die er in zitten. Want op het gebied van eenzaamheid kan het natuurlijk enorm prettig zijn om even een vertrouwd gezicht te zien. Al geldt dat ook niet altijd voor iedereen. Iemand met een dochter in een ver buitenland wil al jaren niets van beeldbellen weten: ‘Dan krijg ik zo’n heimwee…’.

Meer weten over videobellen?

De website van de bibliotheek legt uit: Contact via internet, dat is nu extra fijn! En wat is nu extra extra fijn dat deze pagina zomaar in een paar weken tijd beschikbaar is gekomen!!

De website van SeniorWeb waar naar wordt verwezen biedt een aantal opties waar je uit kunt kiezen.

Wil je nog verder kijken, dan is deze pagina misschien een interessante:

Veel contact-plezier!

Digitale uitdaging 2 : contact onderhouden

Hoe onderhoudt u contact in deze tijden?

Dat heeft er vast in de eerste plaats mee te maken welke communicatiemiddelen u in het verleden gebruikte.

• Gewoon met elkaar praten: lastiger als je afstand moet houden en samenkomen in groepen niet mogelijk is
• Telefoneren: dat kan nog wel
• Emailen: als u dat al deed, zult u dit vast blijven doen. Als dat niet (zo) goed ging, wat dan nu?
• Voor Whatsappen geldt vast hetzelfde
• Andere mogelijkheden (videobellen, sociale media)

Heeft deze tijd invloed op de manier waarop u daar naar kijkt? 

Is er een verandering in uw communicatie-gedrag merkbaar? 

Zou u iets willen op gebieden waar u tot nog toe niet mee aan de slag wilde?

Als u zin en gelegenheid hebt, laat me dat dan weten. Bellen mag, het reactieformulier gebruiken ook. Of een ander communicatiekanaal inzetten. 

Communicatiemiddelen

Verbinding

Drie verhalen wil ik hier delen, alle drie vertellen ze wat over verbinding.

De coördinator van de sociale wijkteams daagde ons als bibliotheekmensen uit:
"Kunnen jullie de ramen verder open gooien en meer naar buiten kijken? Ik zie een rol voor de bibliotheek weggelegd op diverse terreinen, maar dat betekent wel dat je het vertrouwde interne terrein los moet laten en je meer moet richten op maatschappelijke zaken, zoals vechtscheidingen, het ondersteunen van mantelzorgers, opvoedingsondersteuning voor de Somalische gemeenschap en het meehelpen aan het combineren van ouders met gezonde kinderen en zij die licht verstandelijke gehandicapte kinderen hebben.
Zouden jullie zoiets kunnen? En dat hoeft niet allemaal in één keer, je kunt klein beginnen. Maar dan wel zodanig dat het niet alleen een project van een eenling is, maar een gedeelde filosofie van de hele bibliotheek, Iedere bibliotheekmedewerker dient innerlijk helemaal overtuigd te zijn van de beleidskeuze en dat van top tot teen uit te stralen. Zou dat mogelijk zijn?"

In een workshop kwam het verhaal voorbij van een succesvolle bijeenkomst voor NT2-ers in de bibliotheek. Met een goed verhaal en een gedegen voorbereiding lukte het om de doelgroep te boeien en aan te spreken op een manier dat ze zich ook aangesproken voelden. Ze werden begrepen en waren enthousiast om verder te gaan, om te leren, om op deze manier te investeren in hun eigen maatschappelijke kansen en integratie in de Nederlandse samenleving.
Toch liep het mis.
Het project liep vast, omdat het teveel alleen maar een zaak van die ene medewerker was. Anderen vonden het vreemd, deze doelgroep was toch anders, de taal en de manier van communiceren, het paste niet in de bibliotheek. Deelnemers voelden feilloos aan dat men toch niet zo erg welkom was in dat instituut bibliotheek. Die ene medewerker was dan misschien wel met hen begaan en die is dan vast wel ok, maar die anderen die kortaf reageren of ongeïnteresseerd lijken of je eerder lastig dan leuk vinden. Zo is het toch niet zo leuk om weer naar die bijeenkomst in de bibliotheek te gaan. En zo bleven de deelnemers weg en mislukte het project.

Op een begrafenis zagen de mensen in de volle zaal hoeveel mensen een band met de overledene gehad hadden. "Ieder van u had het gevoel speciaal te zijn voor haar. Voor ieder van u had ze oog en oor en was ze betrokken met uw wel en wee. En kijk nu eens om u heen met wie ze dat speciale gevoel ook had. Met zoveel mensen was er dat speciale gevoel van verbinding."

Rond de bibliotheekformule hebben we ons op het verkoopproces gericht. Verkoopgesprekken geanalyseerd, de presentatie in de winkel vergeleken met de bibliotheek. Maar vooral gekeken hoe mensen daar in acteren.
Een belangrijke conclusie was dat alles moet kloppen om succesvol te zijn. Elk detail kan gemakkelijk roet in het eten gooien.
Bij complexe relaties tussen mensen rond maatschappelijk soms moeilijke thema's geldt dat niet minder. Als we als bibliotheek daar een rol in spelen, dan zullen we de uitdaging aan moeten gaan. Dan moet alles kloppen, tot in de kleinste details.
Laten we daarbij het advies in het oog houden dat ik hierboven al noemde: hou het klein, begin in een overzichtelijke omgeving, de setting mag beperkt zijn. Als het daar lukt om met elkaar een prettige menselijke samenwerking te realiseren, waarbij mensen zich echt positief verbonden weten. Dan hebben ze wat met elkaar en dan hebben ze wat voor elkaar over.
Als je zoiets ergens hebt gerealiseerd, dan kan je het later misschien uitbreiden.

Bibliotheekontwikkeling door mensen een band met elkaar op te laten bouwen. Het gaat lukken, we blijven zoeken naar de verbindende factoren.

Communiceren is te leren

Een poosje geleden las ik een korte recensie van een nieuw boekje van Susanne Gerritsen: Een goed verhaal.
Dat leek me wel interessant. Ik heb eerst even gekeken wat ze nog meer geschreven had en het boek “Een goed gesprek” heb ik daarom eerst maar eens gelezen.

Ze schrijft helder, toegankelijk, to-the-point. Theoretisch goed onderbouwd, maar ook erg praktisch gericht. Hieronder geef ik kort samengevat de opbouw van het boek weer.

Voor mij was het hoofdstuk over de relatie met de werkelijkheid het meest interessant. Daarin wordt geschetst dat in gesprekken de relatie met de werkelijkheid aan de orde is en hoe je die verhouding kunt analyseren en interpreteren.

Een gesprek is samenwerken
Doelgericht, voor alle deelnemers geldend

Een gesprek is face bewaren
Geen gezichtsverlies lijden, maar face is meer dan dat. Advies geven kan ook face-bedreigend zijn. Face is een kwestie van balans.

Een gesprek is handelen
Locutie: een taaluiting bestaat uit bepaalde klanken die samen binnen een bepaalde taal een bepaalde betekenis hebben.
Illocutie: de taaluiting heeft een bepaalde bedoeling of strekking
Perlocutie: de taaluiting heeft tot doel bepaalde effecten bij de luisteraar teweeg te brengen -> taalhandeling = “Verplichtend”

Een gesprek is van beurt wisselen
Ook hier weer: balans

Een gesprek is meer dan woorden alleen
lichaamstaal


Daarna kwam “Een goed verhaal” beschikbaar.
De ondertitel luidt: Presenteren, praten, pleiten. Een passende vlag!

Het boek is uit drie gedeelten opgebouwd.
Het eerste deel is er aandacht voor het geven van een presentatie. De voorbereiding, de zenuwen, het gebruik van Powerpoint (geen uitgebreide technische handleiding), je houding, het komt allemaal aan bod. Nuchter en overzichtelijk, met een aantal praktische tips en do’s en dont’s.

Het tweede gedeelte is eigenlijk een korte samenvatting van het eerdere boek “Een goed gesprek”. In grote lijnen wordt hetzelfde voorgeschoteld, maar misschien nog wel iets meer praktisch gericht en met nieuwe en aansprekende voorbeelden.

Hoe krijg je iets van anderen gedaan? Hoe kun je hun mening beïnvloeden? Gaat het daar niet altijd om als mensen met elkaar leven en samenwerken?
In het laatste gedeelte wordt stilgestaan hoe je daarmee omgaat, zowel in presentaties als in gesprekken.
Welke argumenten gebruik je en hoe zet je ze in?

Je zou kunnen volstaan met het alleen lezen van “Een goed verhaal”, maar je zou het bijna als een soort communicatie-naslagwerk kunnen gebruiken: de compacte vorm en praktische invalhoeken bieden interessante en leuke inhoud voor iedereen die hier regelmatig mee te maken heeft (en wie heeft dat niet?).