Een belangrijk element in welk online contact dan ook is de
kwaliteit van de verbinding. Beeld-/videobellen vergt veel data-verkeer en als
je dan in een omgeving woont met veel kerkdorpen en uitgestrekt platteland
daartussen, dan is het voor velen direct al duidelijk: niet aan beginnen. Dat
is vragen om problemen. Als je weet dat een YouTube-filmpje kijken al tergend langzaam
gaat of niet lukt, dan ga je niet zo gauw gebruik maken van beeldbellen. De
hoop is dan gevestigd op het verder uitrollen van een glasvezelkabelnetwerk en
een aansluiting daarop voor een betaalbare prijs.
Een ander aspect dat een belangrijke rol speelt en ook
zonder een slechte verbinding speelt: de kwaliteit van video-bellen is niet
altijd gegarandeerd. Soms valt de verbinding even weg, het geluid hapert en/of
vervormt, het beeld staat even stil en brokkelt uiteen. Het scherm wordt zwart,
er wordt gepauzeerd, er wordt naarstig getracht de verbinding weer tot stand te
brengen. Als dat niet vanzelf lukt kun je het alsnog opnieuw proberen. Liefst niet
allebei tegelijk. Door de enorme toename van het gebruik van deze applicaties
hebben we daar allemaal mee te maken.
Als je niet zoveel ervaring hebt met deze communicatievormen – en mogelijk al blij bent dat gewoon bellen gewoon goed gaat – dan hoef je niet zo nodig te experimenteren. Dan heb je daar geen zin in en elke hapering en storing wordt een onprettig intermezzo, waarbij de gedachte ook gemakkelijk kan postvatten dat je misschien iets verkeerd doet. Waarom zou je dat opzoeken? Alles hoeft toch niet wat kan? En omdat je het nog niet probeerde, weet je ook niet wat je laat liggen.
En zaken die je niet regelmatig doet, dat voeg je uiteindelijk niet snel en gemakkelijk aan je gedragspatroon toe.
Ik denk dat deze (gezonde?) terughoudendheid er mede voor zorgt dat het nog lang niet gemeengoed is om hier de mogelijkheden uit te halen die er in zitten. Want op het gebied van eenzaamheid kan het natuurlijk enorm prettig zijn om even een vertrouwd gezicht te zien. Al geldt dat ook niet altijd voor iedereen. Iemand met een dochter in een ver buitenland wil al jaren niets van beeldbellen weten: ‘Dan krijg ik zo’n heimwee…’.
Als je niet zoveel ervaring hebt met deze communicatievormen – en mogelijk al blij bent dat gewoon bellen gewoon goed gaat – dan hoef je niet zo nodig te experimenteren. Dan heb je daar geen zin in en elke hapering en storing wordt een onprettig intermezzo, waarbij de gedachte ook gemakkelijk kan postvatten dat je misschien iets verkeerd doet. Waarom zou je dat opzoeken? Alles hoeft toch niet wat kan? En omdat je het nog niet probeerde, weet je ook niet wat je laat liggen.
En zaken die je niet regelmatig doet, dat voeg je uiteindelijk niet snel en gemakkelijk aan je gedragspatroon toe.
Ik denk dat deze (gezonde?) terughoudendheid er mede voor zorgt dat het nog lang niet gemeengoed is om hier de mogelijkheden uit te halen die er in zitten. Want op het gebied van eenzaamheid kan het natuurlijk enorm prettig zijn om even een vertrouwd gezicht te zien. Al geldt dat ook niet altijd voor iedereen. Iemand met een dochter in een ver buitenland wil al jaren niets van beeldbellen weten: ‘Dan krijg ik zo’n heimwee…’.
Meer weten over videobellen?
De website van de bibliotheek legt uit: Contact
via internet, dat is nu extra fijn! En wat is nu extra extra fijn dat deze
pagina zomaar in een paar weken tijd beschikbaar is gekomen!!
Wil je nog verder kijken, dan is deze pagina misschien een
interessante:
Veel contact-plezier!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten