Aangifte doen politie – Bespreking digitale uitdaging 1

Vorige week deelde ik het verhaal over een verloren bankpas.

De aangifte doen

De officiële website van de politie vinden op internet zal velen wel lukken. Als je alleen via ‘politie’ zoekt komt je op de nationale politiesite. Als je het woord ‘politie’ aanvult met je eigen woonplaats, kom je op dezelfde site terecht (Mijn buurt).

Dan is de knop ‘Aangifte of melding doen’ vast voor velen ook wel te vinden. Maar dan kom je al voor een aantal keuzemogelijkheden te staan. Om dan de meest juiste te kiezen is niet voor iedereen een vanzelfsprekende optie. Dat geldt zeker als je in een stressvolle situatie zit.

Als je een optie kiest, dan dien je eerst goed te lezen wat er bedoeld wordt. Begrijp je wat er staat om te bepalen of je op de goede plek zit? En houd je in dat proces het overzicht en kun je je weg nog wel vinden als je de draad van het verhaal en de structuur van de website in dat proces misschien toch wat kwijtraakt? Juist omdat je situatie en je randvoorwaarden niet optimaal zijn op het moment dat je voor deze opdracht staat. Een gestolen bankpas is niet direct aanklikbaar, dat kan dus het begin zijn van een zoektocht die niet voor iedereen even logisch en gemakkelijk is en waar je gemakkelijk in kunt verdwalen.

Maar ben je eenmaal op de goede plek aanbeland wordt je voor de keuze gesteld:

Wil je zelf de aangifte verzorgen? Log dan in met DigiD.

Of wil je meer traditioneel met iemand van de politie dit gaan doen? Dan kan dat alleen op afspraak.

Het is zo ingericht dat de feitelijke aangifte bij de politie terechtkomt. De (emotionele) gevolgen horen in dit proces meer thuis bij Slachtofferhulp.

Misschien handig om te weten en je daar eens in te verdiepen, vooral in tijden dat je in balans bent en hier weloverwogen over na kunt denken. Want ik kan me voorstellen dat het voor velen een verrassing kan zijn als je uit je evenwicht gebracht bent en in dit proces minder goed om kunt gaan met onplezierige verrassingen en verkeerde verwachtingen dan je gedacht had.

Anderen bijstaan

Enkele jaren geleden wilde ik aangifte doen van diefstal van een fiets. Het was geen heel dure, maar het voelde toch vervelend dat die ineens weg was. De politieagent die ik toen sprak, begon vrij snel over de vraag of ik slachtofferhulp wilde. Ik was op dat moment verrast door die vraag en ik had niet het gevoel dat ik dat nodig had.
Toch ga ik in de toekomst eerder anderen aanraden om die wel in te schakelen. Bij de mevrouw in het verhaal kwam het niet eens aan de orde. Maar ze voelde zich wel dubbel slachtoffer: eerst door de diefstal, later doordat de aangifteprocedure anders ging dan ze wilde en daar niet meer mee uit de voeten kon.

En die onbevredigende situatie vraagt om een passende oplossing, mogelijk kan iemand van slachtofferhulp daar ook een passende begeleiding bij aanbieden.