Resoneren

Vrijdag 18 maart was er een gezellige ochtend in de bibliotheek in Hardenberg. Boekenweek in de Bibliotheek. Thema: Duitsland. Daarom lekkere Kaffee und Kuchen. De taarten waren gebakken door studenten van het Alfa-college en er waren smokkel- en andere verhalen. De organisatie en uitvoering waren naar wens. Het was een geslaagde morgen en de fotograaf maakte met de aanwezigen een leuke foto en plaatste er een kort stukje bij. Het was inderdaad gezellig, iedereen tevreden. Of in ieder geval bijna tevreden.

's Middags kreeg ik bezoek. Of eigenlijk was het geen bezoek voor mij. Er werd aan de deur geklopt en vervolgens kwam een van onze medewerkers aan de Voorleesexpress om de hoek kijken. Ze vroeg naar mijn collega, maar die was er niet en zou naar alle waarschijnlijkheid die dag ook niet meer op haar werk verschijnen.
"Nou, eigenlijk zou ik het haar zelf willen vertellen, maar zo belangrijk is het nou ook weer niet. Ik wil alleen maar zeggen hoe mooi het is om dit werk te doen. Ik kwam deze week op bezoek bij een Syrisch gezin om voor te lezen. Ik voelde me zo welkom! Er waren lekkere hapjes gemaakt, ze keken naar me uit en ik vond het zo hartverwarmend! Ik word er emotioneel van...!"
Zo'n moment ervaren, zo voelen dat hier een goede interactie plaatsvindt die mensen raakt en in beweging zet, zo delen dat het hier niet alleen maar om een aanbod gaat (een voorlezer komt langs en leest even voor), maar dat er sprake is van een diep gevoelde behoefte die op een fantastische manier wordt ingevuld. Van beide kanten. En ook al zitten er al weer uren tussen de ervaring en het mondelinge verslag aan mij over deze ervaring, er gaat iets bij mij meeresoneren. Ik voel me geraakt, dat brengt deze mevrouw bij mij teweeg. Ik weet zeker dat als ik haar nu zou vragen om haar verhaal nog een keer te vertellen, dat er een grote kans is dat de toehoorders van dat moment ook innerlijk bewogen worden en geïnspireerd door haar verhaal.

Ik zou graag willen dat die gezellige morgen wat meer deelnemers en wat meer resonantie teweeg gebracht had. Niets ten nadele van de mensen die dit voorbereid hadden, ze hebben dat met veel inzet gedaan en daar is niets, maar dan ook niets op af te dingen. Het gaat hier om het gevoel en het effect. Zou je zoiets kunnen bereiken door minder naar aanleiding van een agenda-item te programmeren, maar meer in open gesprek te gaan met klanten en niet-klanten? En vanuit de behoefte die daar geformuleerd wordt iets te bedenken? Ik heb geen recept en daar ligt de oplossing ook niet. Maar het lijkt me de moeite waard om veel te blijven investeren in het zoeken naar de aansluiting met mensen waarmee we in aanraking komen. Wat drijft hen en wat bieden we hen in die situatie en voelen we dan dat we op de goede weg zitten?